زندگی میگذرد،گاهی شیرین گاهی تلخ.
مثل یک شاخه ی گل،مثل یک برگ درخت،مثل آواز قناری،مثل باران بهار.
زندگی خشکی صحراست درعرش خیال؛زندگی بال و پر تزویرنیست؛زندگی خنده ی مادرانه است
یا که شاید این است گریه ی بچه ی دور از دامان. پس چرا ما انگار زندگیمان خالیست؟
پس چرا هیچ کس در این شب تنهایی سبد زندگی اش لبریز نیست؟ زندگی ها سرد است.
عالمی دیگر بسازیم با هم.
قدر سبزینه بدانیم اما، شاخه را ما فراموش نکنیم.
باور انسان را به تمسخر نکشیم.
زندگی را به تقلب نبَریم.
آسمان ابری نیست اما دل ما ابری است؛ابری از جنس بلور که در آن نور به دیواره ی دل بربخورد.
که در آن مرد نرنجد از غم،که در آن عشق نمیرد ازدرد.
پس بیایید با هم خطی ازذوق وهنر بر لب دیوار بلند ملکوت رسم کنیم.